sobota, 26 grudnia 2009

Choroby i ich zapobieganie

Kłopoty z wylinką.
Czasami gekon nie jest w stanie zrzucić całej wylinki. Kawałki starej skóry zostają na łapkach, ogonie i głowie. Zaniedbanie tego problemu może prowadzić do poważnych komplikacji. Stara skóra uciskając naczynia krwionośne i może wywołać martwicę koniuszków palców i końca ogona, lub powodować powstanie jątrzących się ran.
Jeżeli zauważymy, że nasze gekony po wylince mają na paluszkach lub głowie kawałki wylinki - powinniśmy jak najszybciej pomóc im je usunąć. Miejsca zwilżamy gliceryną (do nabycia w aptekach, bez recepty) lub moczymy przez kilka minut w letniej wodzie, a następnie przy pomocy wacika (np. do czyszczenia uszu) delikatnie i bardzo ostrożnie zsuwamy resztki skóry. Nie należy robić tego na siłę, gdyż bardzo łatwo możemy zranić gekona.
Z reguły przyczyną tego problemu jest zbyt niska wilgotność w terrarium. Aby zapobiegać tego typu kłopotom, kiedy widzimy, że gekon zbliża się do wylinki można podnieść wilgotność w terrarium. Prostszym rozwiązaniem jest umieszczenie w terrarium komory ze stale wilgotnym substratem. Problemy z wylinką wynikać mogą również z niedoboru witamin (głownie rozpuszczalnych w tłuszczach A i E), dlatego tez należy pamiętać o stałym uzupełnianiu diety preparatami witaminowymi.

Utrata ogona
Gekony lamparcie jak większość jaszczurek posiadają zdolność do autotomii, czyli odrzucenia fragmentu ogona. Jest to naturalny mechanizm służący do obrony przed drapieżnikiem. U gekonów w hodowli do autotomii dochodzi najczęściej w skutek zbyt mocnego chwytania za ogon lub walk pomiędzy osobnikami znacząco różniącymi się wielkością. Gady wytworzyły specjalny mechanizm zapobiegający nadmiernej utracie krwii oraz infekcji po odrzuceniu fragmentu ogona. Kiedy zdaży się sytuacja, że jeden z posiadanych przez nas gekonów straci fragment ogona nie należy panikować. Wystraczy pzetrzymywać danego osobnika w warunkach sterylnych i ewentualnie zdezynfekować ranę(np. jodyną) do czasu zagojenia się. Ogon u gekonów jest miejscem gromadzenia zapasów tłuszczowych, więc autotomia jest równoznaczna z utratą części tych zapasów. W związku z tym regeneracja ogona może odbywać się kosztem wolniejszego wzrostu osobnika. Zregenerowany ogon morfologicznie różni się od normalnego długością oraz brakiem wyraźnej segmentacji.
Ogon gekona lamparciego po autotomii
Ogon dorosłego gekona lamparciego po regeneracji. Widoczna różnica w segmentacji.
Grzybice i zakażenia bakteryjne.
Grzybice są to choroby zakaźne wywoływane przez mikroskopijne grzyby. Grzybice można podzielić ze względu na zainfekowane tkanki: grzybice powierzchniowe - dermatofitozy(grzybice skóry, wywoływane głównie przez grzyby z rodzaju Mircosporum, Epidemophyton i Trichophyton), drożdżyca(wyoływana przez grzyby z rodzaju Candida, dotyczy głównie miejsc narażonych na częsty kontakt z wodą oraz osobników z obniżoną odpornością immunologiczną); grzybice(pośrednie) - dotyczące podskórnych tkanek, do zakażenia dochodzi głównie w przypadku uszkodzenia i przerwania ciągłości skóry(np. ran), ten rodzaj grzybicy wywoływany jest przez grzyby z rodzajów Aspergillus, Paecilomyces, Dermatophyton, Beauvaria, Trichoderma; grzybice (głębokie) - dotyczące całego organizmu lub narządów wewnętrznych, do zakażenia dochodzi najczęściej przez układ oddechowy dlatego najczęstszym objawem są problemy z oddychaniem, wywołują ją takie gatunki grzybów jak Coccidiocles immitis, Histoplasm capsulatum, Blastomyces dermatitis. W przypadku grzybic powierzchniowych i pośrednich najczęstszymi objawami są anormalne zmiany skórne, niegojące się rany, ropnie, problemy z wylinką. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt z innym zainfekowanym osobnikiem. Zakażeniu sprzyjają nieodpowiednie warunki hodowlane, zbyt wysoka wilgotność, niska temperatura. Leczenie powinno polegać na terapii dostosowanej do danego rodzaju grzybicy, zaleconej przez lekarza weterynarii, oraz na polepszeniu warunków panujących w terrarium.
Infekcje bakteryjne powodowane są przez patogeny, którymi w tym przypadku są bakterie. Najczęstsze infekcje wywoływane są przez bakterie należące do rodzajów: Aeromonas, Pseudomonas, Mycobacteria, Salmonella oraz przez gatunek Escherichia coli. Bakterie Aeromonas sp. i Pseudomonas sp. naturalnie występują w organizmie w niewielkich ilościach; rozwój tych bakterii może doprowadzić do posocznicy, problemów z oddychaniem, czy zakaźnym zapaleniem błony śluzowej jamy gębowej potocznie nazywanym "zgnilcem pyska". Zgnilec pyska objawia się krwawymi wybroczynami na błonie śluzowej jamy gębowej, a w przypadku nieleczenia może doprowadzić do utraty zębów i śmierci głodowej na skutek niemożności pobierania pokarmu przez zwierzę. Infekcja Mycobacteria sp. objawia się najczęściej anoreksją, utratą wagi, biegunką oraz problemami z oddychaniem. Salmonella sp. należy do naturalnej flory bakteryjnej organizmu przy czym jeśli wystąpi infekcja z udziałem Salmonelli może dojść do posocznicy, biegunki, problemów skórnych. Salmonella sp. są groźne dla człowieka więc zachowanie higieny przez opiekuna powinno być standardową czynnością. Escherichia coli także może występować w niewielkich ilościach w orgazmie nie powodując przy tym żadnych objawów, jeśli już dojdzie do infekcji Escherichia coli najczęstszymi objawami są biegunki, odwodnienie, może też dojść do posocznicy, problemów skórnych lub problemów z oddychaniem. Jak widać infekcje bakteryjne powodowane przez całkiem różne rodzaje bakterii, mają bardzo często podobne objawy oraz często występują obok siebie. Dlatego też ważna jest trafna diagnoza postawiona przez lekarza weterynarii. Infekcjom bakteryjnym sprzyjają podobnie jak grzybicom, nieodpowiednie warunki hodowlane: zła wilgotność, nieodpowiednia temperatura, obniżenie odporności układu immunologicznego przez stale występujący stres, kontakt z innymi chorymi zwierzętami itp. Środkiem zapobiegawczym powinno być polepszenie warunków hodowli, ograniczenie sytuacji stresowych, czy kwarantanna nowo pozyskanych zwierząt. W przypadku wystąpienia ran przez które może dojść do infekcji bakteryjnej lub grzybicy ważną sprawą okazuje się być oczyszczenie rany środkiem odkażającym np. jodyną, betadine czy wodą utlenioną - przy niewielkich ranach, rozległe i głębokie rany powinny być konsultowane z weterynarzem.

Biegunka i wymioty.
Przez biegunkę należy rozumieć oddawanie odchodów w postaci płynnej lub półpłynnej. Biegunka sama w sobie nie jest schorzeniem lecz objawem klinicznym. Biegunka może być wywoływana przez pasożyty wewnętrzne, bakterie, zatrucia (np. pokarmowe, lekami), niską temperaturę, zmianę diety czy zaburzenia w prawidłowym działaniu przewodu pokarmowego.
Przez wymioty należy rozumieć zwracanie niestrawionej lub częściowo strawionej treści pokarmowej przez jamę gębową. Wymioty podobnie jak biegunka nie są schorzeniem lecz objawem klinicznym. Zwracanie pokarmu może być wywołane przez pasożyty wewnętrzne, bakterie, zatrucia (np. pokarmowe, lekami), niską temperaturę, pokarm nie dostosowany do wielkości zwierzęcia.
Przewlekle występujące wymioty lub biegunka powinny być sygnałem do zrobienia badań diagnostycznych i konsultacji z weterynarzem.

Utrata apetytu.
Utrata apetytu jest to częściowe lub całkowite zaprzestanie przyjmowania pokarmu. Może wynikać z chwilowej naturalnej fizjologii organizmu, stresu oraz poroblemów zdrowotnych. Naturalna utrata apetytu często towarzyszy brzemiennym samicom, szczególnie w końcowym etapie ciąży kiedy układ pokarmowy jest ściskany przez jaja wypełniające wtedy więszą część jamy ciała. Brak łaknienia związany ze stresem związany jest najczęściej z okresem adaptacyjnym lub nieodpowiednimi warunkami przetrzymywania (głównie zbyt niska temperatura lub zbyt duża ilość osobników w terrarium). Utrata apetytu jest też najczęstszym objawem towarzyszącym problemom zdrowotnym(infekcje bakteryjne, wirusowe, pasożyty wewnętrzne, zaburzenia metabolizmu). Długo trwające zaprzestanie przyjmowania pokarmu może doprowadzić do całkowitego wyniszczenia organizmu i ostatecznie śmierci. Dlatego osobniki długo nie przyjmujące pokarmu powinny być przymusowo karmione.
Profilaktyka powinna polegać na ograniczeniu długotrwałych czynników stresowych, polepszeniu warunków panujących w terrarium, monitorowaniu stanu zdrowia zwierzęcia.
Ze względu na różnorodność schorzeń którym towarzyszy utrata apetytu, brak jest uniwersalnego leczenia.

Pasożyty kryptosporidoza, "Crypto".
Jest to choroba wywoływana przez pierowtniaki z rodzaju Cryptosporidium. Ze względu na cykl życiowy i odporność oocyst jest to choroba bardzo szybko wyniszczająca organizm i prowadządza do śmierci. Czas inkubacji choroby trwa ok. 21 dni. Najczęstszymi objawami są brak apetytu, utrata wagi, biegunka, wymioty. Dotychczas nie ustalono skutecznego leczenia kryptoporidiozy.
Więcej informacji na temat kryptosporidiozy w artykułach:
http://www.terrarium.com.pl/zobacz/kryptosporidioza-gadow-1558.html
http://www.terrarium.com.pl/forum/viewtopic.php?t=218172

MBD krzywica.
Więcej informacji na temat MBD w artykule:http://www.terrarium.com.pl/zobacz/metaboliczne-choroby-kosci-u-gadow-1980.html

Zaczopowanie.
Zaczopowanie, czyli niedrożność przewodu pokarmowego może mieć wiele przyczyn(pasożyty, ciała obce, anormalne zmiany w strukturze układu pokarmowego). W hodowli Gekona lamparciego najczęstszą przyczyną zaczopowania jest jedzenie ściółki o drobnej granulacji (np. pisaek, żwir), wynikające z niedoboru minerałów(gł. wapnia). Zaczopowanie objawia się utratą apetytu, apatią, nie oddawaniem kału, rozdętą częścią brzuszną. W skrajnych przypadkach może dojść do wypadnięcia kloaki.
W łagodnych przypadkach leczenie można wykonać samemu. Polega ono na kąpieli i masażu części brzusznej, pomagając tym samym oddanie zalegającego piasku. Pomocne może okazać się podanie kilku kropel oleju parafinowego.
W ciężkich przypadkach konsultacja z weterynarzem jest konieczna.

Karmienie

Gekony lamparcie są zwierzętami drapieżnymi, w naturze podstawą ich pożywienia są owady, bezkręgowce i drobne kręgowce. Zdarza się, że niektóre osobniki jedzą owoce.

Podstawa diety

W warunkach hodowlanych podstawą diety powinny być żywe owady.

Wyśmienitym pokarmem stosowanym i polecanym przez większość znanych hodowców są larwy mącznika młynarka (Tenebrio molitor). Pod względem wartości odżywczych nie ustępują innym, powszechnie stosowanym zwierzetom karmowym, takim jak świerszcze, czy też karaczany, mają natomiast szereg dodatkowych zalet:

- można podawać je w miseczce, owady nie chodzą po terarrium, nie niszczą wystroju i, co niezwykle ważne nie mają styczności z odchodami gekonów (w ten sposób minimalizujemy ryzyko rozprzestrzeniania się chorób pasożytnieczych).

- są mało kłopotliwe w hodowli i łatwe w przechowywaniu

- wieloletnei doświadczenia hodowców karmiących swoje gekony mącznikami świadczą, że gekony karmione tymi owadami bija rekordy długowieczności

- mączniki podawane w miseczce są stale dostępe, nie chowają się w zakamarkach terrarium, a gekony mogą bez problemu regulowac ilośc spożytego pokarmu (w przypadku terrariów z pojedynczymi osobnikami, możemy szybko i łatwo ocenić ile je gekon, co niekiedy różnież bywa istotne)

- są tanie i łatwo dostępne...

Jeżeli decydujemy się na mączniki jako podstawę diety musimy bezwzględnie pamiętać o kilku rzeczach:

Po pierwsze, powinniśmy regularnie uzupełniać dietę preparatami witaminowymi (np. oprószając maczniki preparatem witaminowym przed podaniem). Po drugie, dobrze jest podawać mączniki świeżo po wylince, z miękkim pancerzem. (UWAGA: mączników nie powinno się podawać osobnikom osłabionym i chorym, ich twarde chitynowe pancerzyki mogą doprowadzić do zaczopowania jelita gekona). Po trzecie, mączniki powinniśmy podawać w miseczce o głębokosci min. 2,5 cm.

Innym pokarmem podstawowym mogą być świerszcze (Acheta domestica, Gryllus assimilis, G. sigillatus, raczej powinniśmy unikać ciemnych świerszczy śródziemnomorskich Gryllus bimaculatus, gekony jedzą je niechętnie)

Dietę możemy (chociaż w przypadku stosowania dobrze bilansowanych preparatów witaminowych nie jest to konieczne) urozmaicić szarańczą, karaczanami oraz larwami moli woskowych (Galleria melonella). Ze względu na niewielkie wartości odżywcze raczej powinniśmy unikać podawania larw drewnojadów (Zoophobas morio), z pewnością zaś nie powinny stanowić one podstawy diety (jeżeli już to podajemy tylko jasne larwy świeżo po wylince, z miękkim jeszcze pancerzem). Zdecydowanie nie powinniśmy karmić gekonów larwami much.

Świetnym uzupełnieniem diety, zwłaszcza dla dorosłych, ciężarnych samic są kilkudniowe, nieowłosione mysie oseski. Pokarm ten podajemy jednak tylko i wyłącznie osobnikom dorosłym (musimy się liczyć z tym, że niektóre gekony nie będą wykazywały zainteresowania oseskami), najlepiej po kilkudniowej głodówce. Raczej nie powinniśmy podawać osesków samcom. Oseski możemy traktować jako pokarm dodatkowy i nie powinniśmy opierać na nich diety.

Ostatnio w ofercie wielu sklepów pojawiły się "konserwy" z owadów - puszkowane świerszcze lub szarańcze przeznaczone dla gekonów. Osobiście odnoszę się do tego typu produktów sceptycznie - gekony polują aktywnie, potrzebują żywego, ruszającego się, dobrze odżywionego (a nie nafaszerowanego konserwantami) pokarmu (bez wzgledu na to, czy są to biegające po terrarium świerszcze, czy ruszające się miseczce mączniki). Wobec powszechnej dostępnosci zywych zwierząt karmowych, uważam że konserwy nie mają racji bytu i nalezy traktować je więc jako ostateczność (chociaż nie wiem czy gekonom nie zrobi lepiej kilkudniowy post niż karmienie tego typu wynalazkami).

Jak często karmić gekony?

Gekony są znakomicie przystosowane do długotrwałych postów, gromadzą zapasy tłuszczu i wody w ogonie. Dobrze odżywione, zadbane osobniki potrafią bez uszczerbku na zdrowiu wytrzymać bez karmienia nawet kilka miesięcy.

Młode karmimy codziennie, starsze możemy karmić raz na 2-3 dni. Co kilka tygodni gekonom można zrobić kilku-kilkunastodniową głodówkę. Świerszcze i karaczany po prostu wpuszczamy do terrarium, larwy mączników i moli woskowych podajemy w miseczce o głębokości przynajmniej 2,5 cm, oprószone preparatem witaminowym. Ciężarne samice karmimy regularnie i bardzo obficie, bez jakichkolwiek, nawet krótkich głodówek.

Powinniśmy zdecydowanie unikać podawania pokarmu z pensety lub ręki - robimy w ten sposób krzywdę zwierzętom - zdarza się gekony przyzwyczajone do karmienia z ręki nie potrafią samodzielnie polować!!!

Gekony w dobrej formie zjadają przeciętnie od 2-3 do 10 stosownej wielkości mączników lub świerszczy dziennie. Pokarm powinien być dostosowany wielkością do wielkości gekonów, z zasady nie powinno podawać się zwierząt karmowych większych od głowy gekona. Młodym podajemy świerszcze lub mączniki mierzące 1-1,5 cm. Niezjedzony pokarm zostawiamy w terrarium - gekony z pewnością się nim zajmą - pamiętajmy o tym, że zwierzęta te na ogół żerują w nocy. Jeżeli w terrarium są żywe rośliny warto położyć na podłożu kawałek jabłka lub inny owoc, którym będą mogły pożywić się świerszcze. Niezjedzone mączniki powinniśmy wymieniać co 2 dni lub dokarmiać otrębami i kawałkami świeżych owoców i warzyw w miseczce.

Suplementy

Każdorazowo przed podaniem pokarm posypujemy preparatem witaminowym. Dobrym, sprawdzonym środkiem jest Reptimineral C firmy Sera, czy też preparaty Reptivite firmy Zoomed lub produkty linii Nekton.

Warto pamiętać też o porządnym karmieniu zwierząt karmowych - w im lepszej kondycji będą, tym wyższa będzie ich wartość odżywcza. Jakosć pokarmu w prostej lini przekłada się na kondycję naszych gekonów. Dlatego o owady karmowe trzeba dbać i podawać im pełnowartościowy pokarm. Często stosuje się tzw. "gutloading" (faszerowanie, tuczenie) - na kilka godzin przed skarmieniem, zwierzętom karmowym (bez wzgledu na to, czy karmimy mącznikami, karaczanami, czy świerszczami) podajemy świeże owoce i warzywa (marchew, jabłko, słodką paprykę czerwoną) i płatki zbożowe (owsiane lub jęczmienne) z dodatkiem preparatów witaminowych.

W terrarium możemy też umieścić spodeczek (szalkę Petriego) lub płytką miseczkę z pokruszoną sepią (znakomite, naturalne źródło wapnia i fosforu) oraz preparatem witaminowym. Dzięki temu gekony będą w stanie uzupełniać w miarę potrzeb niedobory witaminowe.

Woda

W terrarium powinna znajdować się miseczka z wodą. Wodę zmieniamy codziennie, a przynajmniej raz na tydzień dokładnie myjemy całą miseczkę.

Rozmnażanie

Dojrzałość płciowa
Tak jak u wielu innych gadów osiągnięcie dojrzałości płciowej, wiąże się u gekonów lamparcich z przekroczeniem pewnego progu masy ciała. Powszechnie przyjmuje się, że gotowe do rozrodu są osobniki o wadze powyżej 50-55 gramów. Z reguły gekony mierzą wtedy około 17-18 cm. Maksymalną wielkość gekony osiągają dopiero w 2-3 roku życia - dorastają do 25 cm (licząc z ogonem) i ważą przeciętnie od 60 do 100 gramów. Wśród gekonów zdarzają się niekiedy prawdziwe giganty - guru amerykańskich hodowców Ron Tremper wyhodował osobniki ważące ponad ćwierć kilo!!!

UWAGA!!! Nie oznacza to bynajmniej, że mniejsze samice nie się zdolne do składania jaj, mimo to nie należy dopuszczać do nich samca. Składanie jaj może okazać się dla za małej samicy i jej wciąż rosnącego układu kostnego zbyt dużym obciążeniem i skończyć krzywicą, lub w skrajnych przypadkach śmiercią.

Z reguły, dobrze i obficie karmione gekony osiągają dojrzałość w wieku 9-14 miesięcy. Samce dojrzewają wcześniej. Dobierając zwierzęta do rozrodu pamiętajmy jednak, że to nie wiek, a waga są wyznacznikami dojrzałości.

Dymorfizm płciowy
Dymorfizm płciowy nie jest zbyt silnie zaznaczony u tego gatunku jaszczurek. Samce nie różnią się zbytnio wielkością od samic. Są od nich nieznacznie większe i bardziej masywne, mają nieco szersze głowy. U osobników mierzących powyżej 10-12 cm centymetrów można określić płeć na podstawie wyglądu okolicy narządów płciowych. U samców nasada ogona jest szersza i walcowata, od spodniej strony za kloaka znajdują się dwa półprącie, a na brzuchu, przed kloaką kilkanaście (14-18) porów preanalnych ułożonych w charakterystyczny sposób na kształt litery V. U samic w tylnej części kloaki po odchyleniu ogona widać ujścia jajowodów. Różnice te są dosyć wyraźne i pozwalają z łatwością odróżnić samca od samicy nawet mało doświadczonym hodowcom.

Płodność
Największą aktywność płciową samce przejawiają na początku wiosny, w okresie od stycznia do marca po wybudzeniu z zimowania.

Płodność samic zależy od ich wieku. W drugim roku życia samice składają przeciętnie do 4 miotów jaj. Szczyt płodności osiągają w czwartym roku życia, a ostatnie jaja składają w wieku 11 lat.

Trzeba jednak pamiętać, że przytoczone powyżej dane odnoszą się do samic trzymanych w optymalnych warunkach w hodowlach nastawionych na rozmnażanie gekonów. W warunkach domowych tego typu płodności raczej nie powinniśmy się spodziewać. Poza tym warto pamiętać, że mocno eksploatowane samice, składające tak duże ilości jaj, żyją zdecydowanie krócej.

Według niektórych hodowców korzystnie na płodność wpływa 4-8 tygodniowe zimowanie w temperaturze 12-15°C. W okresie tym ograniczamy karmienie - lub nie karmimy zwierząt wcale, i skracamy okres oświetlenia, do około 8 godzin. Następnie na przestrzeni 1-2 tygodni stopniowo wydłużamy dzień i podnosimy temperaturę. Zabieg ten korzystnie wpływa na płodność gekonów, nie jest jednak niezbędny dla uzyskania potomstwa. Najlepiej przeprowadzać go w okresie od grudnia do lutego. Zimujemy tylko osobniki w dobrej kondycji, silne z pokaźnym zapasem tkanki tłuszczowej. Pierwsze zimowanie przeprowadzamy nie wcześniej niż w 2 roku życia gekonów.

Jeżeli mamy jakiekolwiek watpliwości odnośnie zimowania, nie wiemy jak to zrobić i nie mamy pewności, czy nasze gekony są w dobrej kondycji - nie zimujmy ich na siłę. W takim wypadku zdecydowanie warto zasięgnąć rady doświadczonych hodowców. Nieumiejętne wprowadzanie i wyprowadzanie z zimowania może poważnie zaszkodzić zwierzętom!!!


Rozmnażanie i składanie jaj
Do kopulacji dochodzi najczęściej wieczorem lub w nocy. Samiec wyczuwa gotową samicę dzięki wydzielanym przez nią feromonom. Upatrzywszy sobie partnerkę staje na wyprostowanych nogach i zaczyna gwałtownie machać na ogonem, uderzając nim o podłoże. Po chwili podbiega do samicy, chwyta ją szczękami za grzbiet, przydusza do podłoża, wchodzi na nią i wprowadza półprącie do jej kloaki, cały czas przytrzymując grzbiet samicy szczękami. Kopulacja trwa od kilkudziesięciu sekund do kilku minut. W czasie kopulacji samiec okazuje swą dominację kąsając samicę w grzbiet i głowę (często bardzo brutalnie). Często kopuluje z jedną samica po kilka razy - jest to jedna z przyczyn, dla których należy trzymać samce z haremami przynajmniej 3-4 samic. Pojedynczą partnerkę samce potrafią zamęczyć na śmierć swoimi zalotami. Samice mogą przechowywać spermę przez kilkanaście miesięcy, 2-3 kopulacje wystarczają więc, by przez cały sezon składały zapłodnione jaja.

Z reguły samice składają jaja mniej więcej 4-5 tygodni po kopulacji. Zdarza się, że pierwsze jaja składane przez samicę są niezapłodnione, dotyczy to zwłaszcza młodych samic. Samica składa jaja w miotach po 2. Zdarza się, że młode (oraz stare) samice składają pojedyncze jaja. Do złożenia jaj samica wybiera ustronne miejsce, najczęściej o wilgotnym podłożu. Kiedy widzimy, że samica nerwowo chodzi po terrarium szukając miejsca do złożenia jaj, możemy wstawić do terrarium pojemnik ze zwliżonym Vermiculitem, lub wilgotnym piaskiem. Na ogół po złożeniu jaj samica zakopuje je grubą warstwą podłoża. Jaj nie powinno się zostawić w terrarium z dorosłymi - szanse na to, że wyklują się młode są zerowe, przy panującej w terrarium wilgotnosci jaja złożone poza pudełkiem z wilgotnym substratem natychmiast zaschną, a w pudełku mogą zostac zgniecione lub przekręcone.

Inkubacja jaj
Świeżo zniesione jaja przenosimy do inkubatora, dokładnie w tej pozycji w jakiej zostały zniesione. Aby zachować właściwą pozycję jaj można zaznaczyć wodoodpornym markerem ich górę. Uwaga: jaj nie wolno pod żadnym pozorem obracać - grozi to utopieniem zarodka!!! Jaja umieszczamy w lekko zwilżonym Vermiculicie lub Perlicie (suchy Vermiculit mieszamy z wodą w stosunku wagowym 3:2 - mozna też zalac go wodą i mocno odcisnąć), tak by były zagłębione w substracie mniej więcej do połowy. Nie zagrzebujemy ich. Stanowczo odradzamy stosowanie innych podłóż, zwłaszcza opartych o substrat pochodzenia organicznego (torf włókno, kokosowe itp.). Vermiculit jest dostępny w większości dobrych sklepów terrarystycznych i w sprzedaży wysyłkowej i od wielu lat sprawdza się w tysiącach hodowli na całym świecie. Opis budowy inkubatora znajdziecie w dziale Inkubator. Czas inkubacji zależy od temperatury i waha się od 30 (w temperaturze 32,5°C) do 107 (w temperaturze 24,0°C) dni. Temperatura 24 ° C jest temperaturą progową, jej obniżenie powoduje obumarcie zarodka. Temperatury powyżej 32,5° C są również niebezpieczne dla życia zarodka. W temperaturze 28°C inkubacja trwa około 50-55 dni. Od temperatury inkubacji zależy płeć gekona. Termiczna determinacja płci ma związek z syntezą testosteronu i wpływem jego stężenia na ekspresję genów i rozwój zarodka. Do określenia płci dochodzi w ciągu 2 pierwszych tygodni inkubacji. Badania naukowe potwierdziły, że z jaj inkubowanych przez pierwsze dwa tygodnie w temperaturze 26-27°C klują się głównie samice, w przedziale 29-31°C proporcje płci wynoszą mniej więcej 1:1, a w temperaturach powyżej 31°C, klują się niemal wyłącznie samce. Jeżeli chcemy otrzymać samce należy inkubować jaja przez pierwsze dwa tygodnie w temperaturze 31°C, a następnie obniżyć temperaturę inkubacji o 1-2°C zmniejszający tym samym ryzyko przegrzania zarodków. Jeżeli chcemy otrzymać samice powinniśmy inkubować jaja w temperaturze 26°C przez dwa tygodnie, a następnie podwyższyć temperaturę o 2-3°C aby przyspieszyć rozwój zarodków. Co więcej dowiedziono również, że temperatura inkubacji ma wpływ na intensywność ubarwienia gekonów. W skórze młodych wyklutych z jaj inkubowanych w wyższej temperaturze jest zdecydowanie mniej ciemnego barwnika - melaniny. Więcej o ubarwieniu w dziale Odmiany barwne.

Co ciekawe z jaj inkubowanych w temperaturze powyżej 32°C klują się samice - zwane przez hodowców "gorącymi" (ang. hot females). Mają one wszystkie cechy fenotypowe samic, są jednak bezpłodne i cechują się niezwykle agresywnym usposobieniem.


Prawidłowo rozwijające się, inkubowane w odpowiedniej wilgotności jaja, z upływem czasu robią się pękate i nieco rosną. Po 1-2 tygodniach inkubacji możemy sprawdzić czy jaja są zapłodnione podświetlając je od tyłu latarką. W zapłodnionych jajach widać rozwijający się układ krwionośny. Uwaga: należy robić to bardzo ostrożnie, żeby nie uszkodzić skorupki i nie przekręcić jaja. Na kilka dni przed wykluciem jaja mogą zacząć się zapadać. Nie należy się tym przejmować. Jeżeli jaja zapadają się wcześniej, mimo iż w inkubatorze panuje wysoka wilgotność, prawdopodobnie są niezapłodnione.

Wykluwanie się i odchów młodych
Klucie się gekona trwa kilka godzin. Na powierzchni (często zapadniętego) jaja pojawia się mała bruzdka. Jajo zaczyna w tym miejscu pękać i, po kilku godzinach wychodzi z niego, mierzący 7-8 cm (z ogonem) gekon. Młode są niezwykle żwawe i ruchliwe. Spłoszone reagują syczeniem lub piskiem. Po kilkunastu godzinach od wyklucia, kiedy już całkowicie zresorbują woreczek żółtkowy, młode przenosimy z inkubatora do terrarium lub plastikowego pojemnika o wymiarach 20x30 cm (jeśli zamierzamy trzymać je pojedynczo) lub większego zbiornika, jeśli chcemy trzymać kilka gekonów. Jako podłoże początkowo wykorzystujemy ręczniki papierowe, po około 3-4 tygodniach możemy zacząć przyzwyczajać gekony do piasku lub innego podłoża. Przez pierwsze 2-3 tygodnie w terrarium powinna panować podwyższona wilgotność (nawet rzędu 80%). W terrarium powinno znajdować się schronienie (np odwrócona doniczka, skorupa orzecha kokosowego itp.) miseczka z wodą i miseczka z pokruszoną sepią (lub innym źródłem naturalnego wapnia). Na ogół młode zaczynają żerować dopiero po kilku dniach od wyklucia, z reguły po zrzuceniu wylinki. Podwyższona wilgotność w terrarium pozwala uniknąć kłopotów ze zrzucaniem wylinki. Młode karmimy codziennie - małymi świerszczami, karaczanami lub molami woskowymi. Pokarm za każdym razem posypujemy preparatem witaminowym. Z reguły młode mają niesamowity apetyt, potrafią zjeść nawet kilka świerszczy dziennie. Obficie karmione niezwykle szybko rosną. Wagę 45 gramów są w stanie osiągnąć w ciągu 10 miesięcy od wyklucia. Dlatego niezwykle ważne jest podawanie suplementów witaminowych i wapnia. Co 2-3 tygodnie możemy zrobić gekonom kilkudniową głodówkę. Uwaga: nie należy karmić młodych larwami much (pinki) i moli woskowych, które mogą spowodować perforację jelita, ani larwami drewnojadów, których twarde chitynowe pancerzyki mogą zaczopować układ pokarmowy!!! Jezeli karmimy młode mącznikami należy podawać tylko białe larwy, świeżo po wylince.

Sklepy

Poniżej zamieszczam listę zaufanych internetowych sklepów terrarystycznych :
http://www.gekon.lublin.pl/ - tu kupiłem swojego pierwszego gekona :D

Kupujemy gekona

Kupujemy gekona
Masz już gotowe, urządzone i wyposażone terrarium, dobrałeś odpowiedniej mocy ogrzewanie i oświetlenie, najwyższy więc czas kupić gekony.

Jeżeli dopiero zaczynasz swoją przygodę z hodowla gekonów sugerujemy, abyś kupił gekony już podchowane, mierzące przynajmniej 12-15 cm. Mniejsze są zbyt wrażliwe i delikatne. Większe z kolei mogą się nieco trudniej oswajać.

Przed kupnem dokładnie przyjrzyj się zwierzętom, zwracając uwagę na kilka rzeczy. Po pierwsze powinny być żwawe i ruchliwe, nie mogą słaniać na nogach. Powinny reagować na ruch w terrarium. Jeśli masz taką możliwość weź gekona na rękę. Wtedy możesz przyjrzeć się czy nie ma zdeformowanych kończyn, ogona lub kręgosłupa (mogą być to oznaki krzywicy). Przyjrzyj się też czy na skórze nie ma blizn i ran, oraz delikatnie sprawdź czy szczęka gekona nie ugina się pod palcem (też świadczy to o krzywicy). Sprawdź też czy wszystkie paluszki zakończone są pazurkami i czy nie ma na nich resztek zmatowiałej skóry z wylinki. Zdrowy gekon powinien mieć błyszczące oczy. Ogon i łapki dobrze utrzymanego gekona nie powinny być chude, przez skórę nie powinien prześwitywać kręgosłup, a z boków nie powinny zwisać fałdy skóry. Gekon powinien mieć czyste okolice kloaki i nie powinien wydzielać nieprzyjemnego zapachu.

Jeżeli kupujesz gekona w sklepie przyjrzyj się dokładnie warunkom, w jakich trzymane są zwierzęta. Wypytaj sprzedawcę o pochodzenie, wiek i warunki hodowli zwierzęcia. Przekonasz się w ten sposób ile wie o zwierzętach i czy nie próbuje ci ich po prostu wcisnąć. Jeżeli cokolwiek wzbudzi twoje podejrzenia, spytaj o sklep znajomych terrarystów. Jeśli masz taką możliwość poproś kogoś doświadczonego, by pomógł Ci w wyborze zwierząt i ocenił ich stan zdrowia.

Jeśli kupujesz gekony przez internet i nie masz możliwości obejrzenia ich przed kupnem, zawsze zasięgnij opinii o sprzedawcy i jego hodowli.

Kupionego gekona najlepiej włożyć do wyłożonego ręcznikami papierowymi lub ścinkami papieru tekturowego pudełka, lub płóciennego woreczka. Jeśli masz taką możliwość wybierz się do sklepu samochodem. Transport zawsze stresuje zwierzę i im szybciej się z nim uwiniesz tym lepiej. Na wszelki wypadek możesz włożyć pudełko lub worek za pazuchę, lub pod koszulę. Zwierzę z pewnością się nie udusi, a będzie miało ciepło.

Kiedy dowieziesz już zwierzę do domu, wpuść je do terrarium. Musisz się teraz uzbroić w cierpliwość. Gekon musi przyzwyczaić się do swojego nowego lokum. Upewnij się czy ma w miseczce świeżą wodę. Daj mu kilka dni na to, by poznał terrarium przyzwyczaił się do niego i nabrał pewności siebie. Przez ten czas nie wyjmuj gekona z terrarium i staraj się graniczyć do minimum swoją ingerencję. Dzięki temu łatwiej będzie Ci oswoić w przyszłości gekona. Nie zdziw się jeśli gekon przez kilka dni nie będzie chciał jeść. Na wszelki wypadek nie karm go przez 1-2 dni po wpuszczeniu do terrarium. Obecność pokarmu może go tylko bardziej zestresować.

Terrarium

Terrarium

Terrarium projektujemy w układzie horyzontalnym. Wysokość zbiornika powinna wynosić przynajmniej 25-30 cm, a długość nie powinna być mniejsza niż 50 cm. Wystrój pustynny lub półpustynny z dużą ilością kryjówek i jaskiń. Dla pojedynczych osobników powinno mieć wymiary przynajmniej 50x40 cm. Dla stada 1.4 minimum 90x50cm. Powierzchnię funkcjonalną terrarium możemy powiększyć zabudowując tylną (lub tylną i oczne) ściankę, tworząc w niej półki i jaskinie. Należy pamiętać, że w zbyt dużym terrarium gekony zachowują się bardziej dzkio, trudniej oswajają i zdecydowanie wolniej rosną. Jeżeli decydujemy się na zabudowanie tylnej ściany terrarium, zbiornik raczej nie powinien być wyższe niż 60-75 cm. Najprościej jest wykonać terrarium ze szkła, lub łącząc płytę OSB ze szkłem (druga wersja wiąże się ze zdecydowanie niższym kosztem). Możemy także adaptować stare akwarium - pod warunkiem zapewnienia odpowiedniej wentylacji.

Wentylacja
Jako, że w terrarium panować będzie stosunkowo niewielka wilgotność system wentylacji nie musi być rozbudowany. W zbiornikach o wysokości do 40 cm nie jest konieczne projektowanie otworów wentylacyjnych w ścianach bocznych (można wiec z powodzeniem wykorzystać stare akwarium). Przy większych zbiornikach konieczne jest zaprojektowanie otworów wentylacyjnych w ściankach, tuż nad powierzchnią podłoża. Pokrywę terrarium wykonujemy z siatki (najlepiej nadaje się do tego siatka z brązu, lub mosiądzu), tak by przynajmniej połowa powierzchni pokrywy była ażurowa. Jeżeli terrarium ma wysokość przynajmniej 50 cm i nie planujemy zabudowania ścian, montowanie pokrywy nie jest konieczne.

Podłoże
Jako podłoże możemy zastosować dowolną ściółkę spęłniającą pewne warunki. Nie powinno pylić w stanie wysuszonym. Granulacja powinna być na tyle duża, aby uniemożliwić przypadkowe połknięcie substratu. Unikajmy podłoża, które mogłby poranić gekona - posiadającego ostre krawędzie. W przypadku zastosowania podłoża stałego takiego jak glina lub płytki cermaiczne należałby umieścić w terrarium pojemnik z bardziej sypkim substratem umożliwiającym swobodne kopanie. Warstwa podłoża powinna mieć przynajmniej 6-8 cm grubości. Młode (do osiągnięcia długości około 13-15 cm) oraz wszelkie osobniki chore (cierpiące na krzywicę, choroby pasożytnicze, lub mające skłonność do zaparć - więcej informacji w dziale Choroby) trzymamy na ręcznikach papierowych. W hodowlach komercyjnych jako podłoże stosuje się ręczniki papierowe, lub zwykłe gazety - rozwiązanie to jest tańsze, ale jego walory estetyczne można poddać dyskusji (czyli mówiąc inaczej jest obrzydliwie i usprawiedliwiają to jedynie względy praktyczne i ekonomiczne). Jeżeli decydujemy się na takie rozwiązanie unikajmy gazet (opary farby drukarskiej mogą okazać się szkodliwe) oraz barwionych i perfumowanych ręczników papierowych (z podobnych powodów).

Wystrój
Projektując wystrój pamiętajmy by w miarę możliwości odtworzyć wygląd naturalnego środowiska jaszczurek. Należy pamiętać o umieszczeniu w terrarium dużej ilości łatwo dostępnych kryjówek. Możemy zbudować je z łupków kamiennych, najlepiej wapieni lub piaskowca lub wykorzystać korzenie lub kawałki drewna. Budując groty z kamieni musimy pamiętać by dobrze zabezpieczyć je przed zawaleniem (w razie potrzeby poszczególne elementy można połączyć nietoksycznym klejem, np. silikonem akwarystycznym). Warto pomyśleć także o zabudowaniu ścian terrarium. Dzięki temu znacznie zwiększymy jego funkcjonalną powierzchnię. Najprostszym, najtańszym i najbardziej praktycznym rozwiązaniem, jest wykonanie tła ze styropianu, pokrytego zaprawą gipsową i piaskiem, lub gipsem z odpowiednim pigmentem. Styropian jest łatwy do modelowania i trwały, toteż bez problemu można dopasować wystrój do wielkości dowolnego terrarium. Koszt wykonania ściany jest stosunkowo niewielki. Rozwiązanie to ma jeszcze jedną zaletę - ścianki wykonane ze styropianu są lekkie. Opis przygotowania ścianki ze styropianu znajdziecie tutaj. Warto umieścić w terrarium kilka kawałków wapienia - gekony bardzo chętnie liżą kamienie, uzupełniając w ten sposób niedobory wapnia.

Rośliny w terrarium
Ze względu na panujące w terrarium warunki, utrzymanie roślin jest dosyć trudne. Wybór ogranicza się praktycznie do kilku gatunków sukulentów - odpornych na przesuszenie i wysokie temperatury. Ze względu na bezpieczeństwo gekonów stanowczo nie powinniśmy sadzić w terrarium roślin z cierniami i kolcami - odpadają więc wszelkie gatunki kaktusów.

Oświetlenie i ogrzewanie
W terrariach pustynnych oświetlenie może z powodzeniem służyć jako źródło ciepła. W dzień temperatura w terrarium powinna wynosić około 25-30°C, przy czym w zbiorniku powinna być "wyspa ciepła" - miejsce o nieco wyższej temperaturze sięgającej nawet 35-40°C. W nocy temperatura może spadać do 16-18°C. Jako źródło ciepła i światła możemy wykorzystać zwykłą żarówkę lub żarnik halogenowy o mocy od 60 do 150 W (w zależności od wielkości i wentylacji terrarium, temperatury w pomieszczeniu itp.). Żarówkę umieszczamy na pokrywie terrarium lub wewnątrz zbiornika - w takim wypadku musimy dobrze ją zabezpieczyć. W wyższych terrariach jako dodatkowe źródło ciepła możemy zastosować kabel grzewczy umieszczony w podłożu (15 lub 25 W) - kabel musimy przymocować do dna zbiornika i zabezpieczyć, tak, by kopiąc w podłożu gekon nie mógł się poparzyć (kabel można zalać gipsem lub cementem). Alternatywą wobec zwykłych żarówek może być jarzeniówka i dodatkowo, jako źródło ciepła ceramiczny promiennik podczerwieni.Uwaga: jeśli jakiekolwiek elementy wystroju terrarium wykonane są ze styropianu, należy pamiętać by źródła ciepła i światła nie miały z nimi bezpośredniej styczności. Styropian pod wpływem wysokiej temperatury wydziela substancje toksyczne, a w skrajnych wypadkach może się zapalić. Moc żarówek i urządzeń grzewczych powinniśmy dobrać eksperymentalnie do wielkości terrarium, lub zastosować urządzenia pod kontrolą termostatu. Terrarium oświetlamy w trybie 12/12h. W zimie, w okresie spoczynku, możemy skrócić okres naświetlania do 8 godzin i wykorzystywać żarówkę o mniejszej mocy. Jako, że gekony lamparcie są zwierzętami nocnymi warto pomyśleć nad oświetleniem nocnym w postaci czerwonej bądź niebieskiej żarówki o niskiej mocy (np. 20-25 W), lub systemu diod LED. Wbrew temu co utrzymują sprzedawcy sprzętu terrarystycznego, w przypadku gekonów lamparcich absolutnie nie jest koniecznedoświetlanie zwierząt żarówkami UVA i UVB. Doświadczeni hodowcy stanowczo odradzają stosowanie tego typu żarówek, zwłaszcza w przypadku odmian albinistycznych pozbawionych, chroniącej przed mutagennym działaniem promieniowania UV melaniny. Zainstalowanie tego typu żarówki jest pozbawione sensu.

Akcesoria
Oczywiście nie możemy zapomnieć o dodatkowych akcesoriach w postaci miseczek na wodę, pokarm (jeśli karmimy gekony larwami mączników lub drewnojadów) i sepię. Miseczka na wodę nie powinna być zbyt głęboka - nawet jeśli nie utopią się w niej gekony, topić może się pokarm, np. świerszcze - aby tego uniknąć można na jej dno włożyć trochę kamyków. Dodatkowo w terrarium powinniśmy umieścić termometr, lub czujnik termometru który pozwoli nam na bieżąco monitorować temperaturę. W terrarium powinien znajdować się też pojemnik ze stale wilgotnym substratem (może być to vermiculit lub mech torfowiec). Możemy wykorzystać plastikowy zamykany pojemnik o wielkości około 10x15x10 cm. W pokrywce wycinamy otwór o średnicy 4-5 cm. Pojemnik do połowy wysokości wypełniamy substratem. Całość zakopujemy w podłożu terrarium, jednak tak by nie utrudniać sobie dostępu do pojemnika. Gekony będą korzystać z tego typu komory przechodząc wylinkę. Będzie ona także służyć samicom do składania jaj.

Sprzątanie w terrarium
Aby utrzymać naszych podopiecznych w dobrej kondycji musimy zadbać o czystość w terrarium. Pamiętajmy aby codziennie wymieniać wodę w poidełku, usuwać martwy pokarm, odchody oraz uschnięte pędy i liście roślin (aby nie marnować podłoża możemy odsiać zanieczyszczenia przez sitko). W terrariach z osobnikami młodymi lub chorymi, codziennie wymieniamy stanowiące podłoże ręczniki papierowe. Przynajmniej raz na tydzień dokładnie myjemy miseczki na pokarm, wodę i sepię. Podłoże uzupełniamy na bieżąco. Przynajmniej raz na kilka miesięcy powinniśmy je całkowicie wymienić lub wyczyścić (tutaj musimy zdać się na własną ocenę - konieczność taka zachodzi, jeżeli podłoże jest wyraźnie brudne, lub wydziela nieprzyjemny zapach, tak czy inaczej nie powinniśmy robić tego rzadziej niż raz na 6 miesięcy). Piasek i żwir płuczemy wodą (do momentu kiedy woda po płukaniu nie będzie zupełnie przejrzysta). Kamienie, korzenie, łupiny orzechów kokosowych czyścimy szczoteczką (bez użycia środków czyszczących) i dokładnie płuczemy. Po wypłukaniu, wilgotne jeszcze podłoże, oraz kamienne i drewniane elementy wystroju prażymy w piekarniku w temperaturze 180° C przez przynajmniej 30 minut, po czym pozostawiamy do wystygnięcia i wysuszenia. Szyby czyścimy wilgotną czystą gąbką lub ściereczką (bez użycia środków czyszczących), po czym wycieramy do sucha czystą ściereczką, lub ręcznikiem papierowym. Trudniejsze do usunięcia zabrudzenia zeskrobujemy żyletką.

Wiadomości ogólne

Gekony z rodzaju Eublepharis zamieszkują pustynne i półpustynne górskie tereny Azji Mniejszej i Środkowej (Turcja, Iran, Irak, Afganistan, Pakistan, Turkmenistan i północnozachodnie prowincje Indii). Można spotkać je na wysokościach do 2100 m. n.p.m. Do rodzaju Eublepharis zaliczanych jest 5 gatunków: E. angramainyu(ANDERSON & LEVITON 1966), E. fuscus (DAS 1997), E. hardwickii (GRAY 1827),E. macularius (BLYTH 1854), E. turcmenicus (DAREVSKY 1977). Gekony te określa się powszechnie mianem Gekonów lamparcich. W hodowlach spotykani są praktycznie wyłącznie przedstawiciele gatunku E. macularius, głównie pochodzących z Pakistanu podgatunków E. m. macularius (BLYTH 1854), i E. m. montanus (BÖRNER 1976). Oprócz nich występują jeszcze trzy inne podgatunki: E. m. fasciolatus (GÜNTHER 1864), E. m. afghanicus (BÖRNER 1976), E. m. smithi(BÖRNER 1981).

Nazwa łacińska wywodzi się od: eu - łaciński przedrostek oznaczający "dobrze, prawdziwie", blephar - łac. "powieka", macula - łac. "plama". Dosłownie Eubepharis macularius oznacza więc "plamisty o prawdziwych powiekach". W rzeczy samej wszyscy przedstawiciele rodziny Eublepharinae (a więc gekony z rodzajówEublepharis, Coleonyx, Goniosaurus, Hemitheconyx i Holodactylus) wyróżniają się spośród pozostałych gekonów obecnością ruchomych powiek - i jako jedyne gekony śpią z zamkniętymi oczami.

Ciało gekonów lamparcich pokryte jest drobniutkimi łuskami, śpośród nich wystają nieco większe wypukłe łuski. Najczęściej spotykane umaszczenie to brązowawe i brunatne, drobne cętki na szarożółtym, bądź kremowym tle. U osobników z niektórych populacji wzdłuż kręgosłupa biegnie pozbawiony plamek jasny pas. Wyraźnie segmentowany ogon stanowi około połowy długości ciała. Palce gekonów lamparcich pozbawione są przylg, toteż jaszczurki te nie potrafią wspinać się po gładkich powierzchniach, natomiast dzięki dobrze rozwiniętym pazurkom potrafią znakomicie kopać i wspinać się po kamieniach.

Młode różnią się od dorosłych ubarwieniem. Świeżo wyklute gekony ubarwione są w poprzeczne, szerokie, brązowe pręgi. Z czasem pręgi te rozlewają się w drobne centki. Ubarwienie charakterystyczne dla osobników dorosłych przybierają osiągnąwszy kilkanaście cm długości ciała.

Jaszczurki te przeciętnie osiągają długość 22-28 cm, maksymalne wymiary ciała osiągają w 2-3 roku życia. Dorosłe, dobrze utrzymane gekony lamparcie ważą 60-100 gramów. W niewoli gekony lamparcie żyją z reguły kilkanaście lat, chociaż zdarza się, że dożywają nawet 25 lat (na ogół bardziej długowieczne są samce).

Gekony lamparcie są zwierzętami stadnymi, o silnie zaznaczonym terytorializmie. W naturze żyją w stadach liczących od kilkunastu do kilkudziesięciu nawet osobników. Samce bronią swojego terytorium, przed zakusami konkurentów z olbrzymią determinacją i niezwykle agresywnie - dlatego też w terrarium, bez względu na jego wielkość, nie wolno trzymać więcej niż jednego samca. Co ciekawe w stadach samych samic, największa (najbardziej agresywna) z nich, często przejmuje rolę samca, okazując swoją dominację innym samicom, Zajmuje najlepsze kryjówki i odgania (często w dosyć brutalny sposób) pozostałe osobniki od pokarmu.

Gekony lamparcie są zwierzętami nocnymi. Dzień spędzają w kryjówkach, wśród kamieni. w szczelinach rumowisk skalnych. Na żer wychodzą o zmierzchu.

Stosunkowo łagodne usposobienie, niewielkie wymagania i łatwość z jaką się oswajają, czynią z gekonów lamparcich idealne zwierzęta terraryjne. Hodowli gekonów lamparcich sprostać mogą nawet zupełnie początkujący terraryści. Dostępne w handlu zwierzęta pochodzą niemal wyłącznie z hodowli, od kilkunastu lat praktycznie nie sprowadza się zwierząt z odłowu.